Kayumangging Pangarap...

Kay tagal mo ng nawala….. Babalik ka rin… Babalik ka rin…

Kay tagal mo ng nawala….. Babalik ka rin… Babalik ka rin…

Pamilyar na liriko ng isang awitin. Sa umpisa, hindi ko man maintindihan ang ibig iparating. Darating ang araw na ito’y kusang mamumutawi. Ipapaalam sa buong mundo ang kahulugan nito. Hindi man ngayon, o sa susunod na taon. Basta ang alam ko. Patungo sa tagumpay na pagbabago.

Saan ka man naroroon ngayon, Saudi, Japan o Hongkong

Babalik ka rin, babalik ka rin, babalik ka rin

Ano mang layo ang narrating, Singapore, Australia, Europe o Amerika.

Babalik at babalik ka rin.

Sa pagtupi ko sa aking eroplanong papel. Paliliparin kasabay ng hangin ang mga pangarap. Amerika ba o Europa. Bakit hindi sa Gitnang Silangan o Asia . Kung saan mang lugar. Kayumangging kulay ang ibig makasama. Malamig ba o mainit. Nyebe o buhangin. Kahit saan, basta ang eroplanong papel ay malayang ililipad ng hangin.

Kagaya ng malapot na dugo na dumadaloy sa aking ugat. Pamilya ang siyang aking buhay. Kagaya ng iyong  paghinga. Pamilya ang nagsisilbing malinis mong hangin. Katulad ng araw sa silangan. Pamilya ang magpapainit sa nanlalamig mong pagkatao. Katulad ng bituin sa gabi. Pamilya ang tanglaw mo sa madilim na daanin.  Pagsisikap, pagtitiyaga, at pagtitiis. Lahat ito’y kalakip ng isang sangkap. Ang pangarap, na ibig matupad. Ang pangako na siyang binitiwan. Para sa ikakaligaya ng iyong dugo, hangin, araw at bituin.

Kaytagal mo ng nawala, babalik ka rin… babalik ka rin…

Kaytagal mo ng nawala, babalik ka rin… babalik ka rin…

Sa paglipad ng eroplanong papel. Bituin sa kalangitan, nawa’y maabot. Kagaya ng pag-abot sa isang pangarap. Gaano man katagal o kabilis. Gaano man kahirap o kadali. Huwag tumigil sa pag-abot. Dalawang kamay itaas, hanggang makuha ito.

Tangan ang bituin sa palad. Pangarap ay unti-unting magaganap. Dilaw  at pulang maskara aking isusuot. Simbolo ng kasiyahan at katapangan. Maskarang hiram na may ngiti sa labi. Ikukubli ang takot, luha at pangamba. Palalakasin ang loob sa maskarang nakasuot. Tapang ay mabubuo at pagsubok na hindi uurungan.

Paa’y hahakbang. Paatras o pasulong. Unti-unti’y ang maliit na hakbang ay naging mabilis at patakbo. Takot ay pinalis, pangamba’y ibinaon. Bayan ng puti, singkit at itim. Malapit ng matanaw. Malapit ng matapakan. Isang lingon sa pinanggalingan. Isang kaway para sa pangarap.

Sa piling iyong pinagmulan, sa iyong nakaraan.

Babalik ka rin, babalik ka rin, babalik ka rin…

Anumang layo ang narating, iyong maalala…

Ang dati mong kasama, babalik at babalik ka rin….

Katulad ng eroplanong papel sa himpapawid. Ako’y muling magbabalik. Katulad ng araw sa dapit hapon, na muling sisikat sa susunod na araw. Dala ang bagong araw para sa pagbabago. Para sa sarili at para sa taong parte ng pangarap.  Kasabay nito’y itataas ng kayumangging kamay, asul, pula, puti at dilaw at iwawagayway ng buong puso.  Tatayo sa inyong harapan at magpapatotoo sa tangan na pagbabago at kaunlarang natamo.

Kaytagal mo ng nawala, babalik ka rin… babalik ka rin…

Kaytagal mo ng nawala, babalik ka rin.. babalik ka rin…

Babalik ka rin… Babalik ka rin…

The end…. Click….

Ang sulating ito ay suporta sa PEBA 2011

Pers taym... sa Marathon :D

Oktubre 16, 2011 5:45 ng umaga. Kasabay ng pagputok ng baril, ay ang pagtakbo ng maraming pares ng paa. Takbo, takbo, takbo… pilit kong tinatakbo ang unang kilometro ng marathon. Isa ako sa nakibahagi sa Mardi Gras 2011 fun run. Masaya, dahil ang mga kasabayan kong nakitakbo ay pawang mga naka-costume, gaya ng title nito. 

Hanak ng… unang kilometro palang hinihingal na ako. Whew! Ganito yata kapag walang warm-up. Sa totoo lang pers taym kong sumali sa marathon. At talagang eksayted ako. Nagising pa ako ng maaga para dito, effort talaga as in. Nalungkot lang ako, kasi sa company namin lima lang kaming tumakbo para sa 5K. Lahat sila ay 3K. Tama 5K ang tinakbo ko, mayabang eh. Pakitang gilas ika nga. Sabi ko kasi, kaya kong lakarin ang 3K, sisiw lang sa akin. Kaya nagparehistro ako sa 5K. Mali pala ako, hanak ng… iba pala ang daan doon sa The Fort. Akyat-baba ang daan. Sa madaling salita, nahirapan talaga ako. Sobrang pahirap talaga ang paakyat na daan. Pero iyon yata talaga ang takbo ng marathon. Masusubok talaga ang endurance at resistance mo dito. Tatlong kilometro na, gusto ko ng tumigil. Gusto ko ng sumuko, takbo-lakad na ang gawa ko. Lungkot na naman, nagsisi. Dapat pala 3K nalang ang tinakbo ko. Para kasama ko ang lahat ng opismeyt ko. Pero hanga naman ako sa mga mas malaki pa sa katawan ko, as in carry nila ang tumakbo ng 10K. So, naisip ko, kaya ko rin tapusin ang 5K. Kung sila nga kaya nila, eh di kaya ko rin.  Heto na, apat na kilometro na. Tigil muna  sa nagbibigay ng Pocari Sweat. Hinga konti. Takbo ulit. Malapit na ako sa finish line, heto at tagaktak ang pawis ko. Sa wakas nagawa ko, natapos ko ang 5K run. Ang oras ko…. 47mins and 25 seconds, hindi na masama sa unang subok. Pinilit ko talaga na hindi ako umabot sa isang oras at pakiramdam ko nalusaw ang one-forth ng taba ko , sa ginawa kong pagtakbo.

After ng marathon, uwian na. Bagsak ako kaagad pagkarating sa bahay. Borlogs na ang lola. Ang sarap sa pakiramdam. Sa susunod na buwan, gusto ko ulit magmarathon. 5K ulit ang susubukan ko. At susubukan i-break ang record ko.  

Team Pioneer 3K and 5K 

Di ko alam kung maliligo siya o maglilinis.... Isa sa mga 3K runners.. machooooo... :p

Laruan mula sa papel....

Bata palang ako, kinahiligan ko na ang pagbuo ng iba’t-ibang hugis mula sa papel. Noong nasa kinder garden palang ako. Nagkaroon kami ng oras para sa ganitong aktibidades ang origami. Para sa akin, ang mga panahon na iyon ay masaya. Ang pagbuo ng bagay mula sa papel ay hindi lang dagdag kaalaman, kundi ang maibahagi mo ang iyong imahinasyon sa pamamagitan ng sining. Ito ang nagmistula kong laruan, mula noon, hanggang ngayon.

Natutunan kong mahalin ang mga nilalang na may buhay. At tanggapin sila ng buong puso. Kagaya ni bantay at muning. Mga nilalang na siyang nagpapasaya sa atin, sa panahon na tayo’y malungkot. Nagpapakalma sa panahon ng galit. At nagpapawala ng pagod mula sa buong araw na trabaho. Ito ang aking mga alaga…

Sa pagtuntong ng elementarya, nagkaroon ng bagong uso. Dumating ang tinatawag na paper doll. Kung saan ang manikang papel ay binibihisan ng iba’t-ibang kulay at istilo ng damit. Ngunit, dumating ang puntong nagsawa ako dito at gumawa ng sarili kong manikang papel. Sariling ideya ang pagdisensyo ng damit, pati na rin ang kulay. Na siyang aking gamit sa kasalukuyan, ang pagpili ng damit na aking isusuot o ang sinasabi nilang fashion.

Sa pagtuntong ko sa hayskul. Natutunan kung paano ang isang tinedyer ay nagkakaroon ng kuryusidad sa mundo. Ang batang pag-ibig ay nagsimulang nabuo. Kasabay ng pagkatuto kong gumawa ng rosas na papel. Ang pag-usbong ng munting pag-ibig sa puso, ay kagaya ng unti-unti kong pagbuo sa bubot na rosas. Ang siyang naging inspirasyon sa pag-aaral at pagsisimulang mangarap.

Pangarap na siyang aking ninais mula pagkabata. Kasabay ng pagtupi sa eroplanong papel. Aking aabutin ang mga bituin sa kalawakan. Kumikislap, umaandap. Sadyang napakasarap sa pakiramdam ang maabot mo ang iyong pangarap. Na walang pagdududa at pag-aalinlangan. 

Pag-aalinlangan na siyang aking dala mula sa kahon dito sa aking isipan. Ang kawalang kumpiyansa sa aking sarili, ang siyang nagpipilit na ako’y huwag lumabas sa maliit na espasyo aking ginagalawan. Ngunit, ako’y lakas loob na lalabas. At handa ng makasilay ng liwanag. Madama ang init ng pagbabago mula sa aking pagkatao, pag-iisip at puso. Ito’y aking ipinasasalamat sa mga taong malapit at espesyal sa akin. Silang nagbukas ng aking kahon.

Sa aking pagmulat mula sa liwanag. Natutunan ko ang espesyal na pakiramdam, para sa espesyal na tao. Ang pakiramdam na tinatawag na pag-ibig. Sinimulan kong buuin ang pusong papel. Ang siya naman aking alay, para sa aking mahal. Puno ng pag-ibig, tamis, pighati at lungkot. 

Dumating ang mga panahon, ako’y sumuko na sa buhay. Ngunit, lahat ng ito’y aking nalagpasan. Kagaya ng aking bangkang papel. Pilit sumasabay sa agos ng tubig. Kung saan may pagkakataon na tayo’y lumulubog. At heto ako handang magtupi ng panibagong papel, isang bangkang papel ang muling sasabay sa agos. Hindi ako titigil na magtupi ng laruang papel hangga’t  ang buhay ay patuloy na umaagos.

Noong kami’y nasa retreat house upang mag soul searching. Nagkaroon kaming ibahagi ang aming mga damdamin sa isa’t – isa. At isa sa mga ginawa ko ay ang i-share ang kwento ng isang Bangka. Pumalaot ito sa isang dagat. Ngunit hindi alam ng mangingisda na may paparating na unos. Sagwan dito, sagwan doon. Sa kabila ng kanyang pagsagwan, nasira ang kanang parte ng Bangka. Ngunit hindi pa rin natinag ang mangingisda. Pinagpatuloy niya ang pagsagwan. Muli ay nasira ang kaliwang parte ng kanyang Bangka. Ngayon, sa pagkasira ng magkabilang gilid ng Bangka, paniguradong siya’y lulubog na. Ngunit, hindi ito nangyari. Alam nyo kung bakit…… 

Pagkat mayroon siyang katulong sa oras ng kagipitan. Handang tumulong. Handang isakripisyo ang lahat para sa kaligtasan mo......

Ang entry na ito ay lahok para sa Saranggola Blog Awards 3